Als Marco in een van de hoge torens van de Galecopperbrug stapt, komt hij in een krappe ruimte van zo’n 1,5 meter bij 1,5 meter terecht. Trede voor trede beklimt hij de trap, gezekerd met een klimgordel. Bovenaan de trap stapt hij over op een andere, kleinere trap, tot hij de top van de hoge toren bereikt. Daar begint het echte werk: het versterken van de hoge torens en het vernieuwen van de kop.
‘Daar komt heel wat bij kijken’, vertelt Marco. ‘Samen met mijn collega’s begon ik afgelopen najaar met het versterken van de torens. Toen hebben we stalen platen aangebracht op de zijkant van de eerste toren. Dat betekende: veel gaten boren, de platen monteren en lassen en tot slot de bouten op de juiste spanning brengen.’
Hijskraan en hoogwerker
In oktober 2022 en februari 2023 zijn de kappen van beide torens verwijderd. ‘De voorbereiding daarvan duurde steeds twee avonden. Samen met een collega klom ik naar boven en verving ik de bouten waarmee de oude kap aan de hoge toren was vastgemaakt. We draaiden er tijdelijke bouten in. Die zijn niet vuil of roestig en krijg je er dus snel weer uit als de kap er daadwerkelijk af gaat. Daardoor kon ik tijdens het afhijsen sneller werken – en dat scheelde weer overlast voor de omgeving.’
‘Voor deze klus was de A12 namelijk een nacht afgesloten’, vervolgt hij. ‘Zo konden we veilig werken.’ Buiten stond een hijskraan klaar om de kap eraf te hijsen. In samenwerking met zijn collega’s buiten in de hoogwerker maakte Marco de tijdelijke bouten los. ‘Vervolgens klom ik een verdieping naar beneden, zodat ik veilig stond. Toen kon de kap eraf worden gehaald.’
Portofoon
Was dat een spannend moment? ‘Nee,’ vindt Marco, ‘maar je moet geen hoogtevrees hebben. We werken heel veilig in en om de hoge toren. We gaan bijvoorbeeld altijd met z’n tweeën naar boven. Een derde collega staat bij de ingang van de hoge toren om de veiligheid te bewaken. We houden continu contact via de portofoon.’
‘Kan niet bestaat niet’
Spannend of niet, het werk zit in ieder geval vol uitdagingen. ‘Dat vind ik ook het leuke aan mijn werk’, vertelt Marco. Een voorbeeld: ‘Bovenin de hoge toren bleek een stalen onderdeel nét iets groter te zijn dan we hadden ingeschat. Het scheelde 2 cm, maar dat zat dus net in de weg. Dan overleggen we met elkaar hoe we dat oplossen. Ik zeg altijd: kan niet bestaat niet. Er is altijd een manier. In dit geval bleek het geen probleem om een klein stukje staal weg te slijpen. 20 minuten later konden we weer verder.’
300 boorgaten
Op dit moment zijn Marco en zijn collega’s druk bezig met een constructie waar straks het zadel aan wordt vastgemaakt. ‘Het zadel is de bovenkant van de hoge toren, waar straks de stalen kabels doorheen gaan lopen’, legt hij uit. We zetten het zadel vast met heel veel bouten. Inmiddels hebben we daar bijna 300 gaten voor geboord. Daar hebben we wel een aantal weken werk aan gehad.’
‘Prachtig uitzicht’
Voorlopig is Marco dus nog niet uit de hoge toren weg te slaan. Al is daar nóg een reden voor. ‘Je hebt hier een prachtig uitzicht. Op heldere dagen kun je heel ver kijken: de stad in, of juist richting de polder. Heel bijzonder.’